U okviru najave završne utakmice 30. posleratnog Kupa Jugoslavije u fudbalu na beogradskom stadionu Crvene zvezde, premijerno izdanje fudbalskog mesečnika “GOOL!” od maja 1978. godine objavljuje kraći profil ekipa koje će se boriti za trofej – Rijeke i Trepče iz Kosovske Mitrovice.

“Današnje generacije fudbalera Rijeke i Trepče pamtiće 24. maj 1978. godine po najvišem dometu koji su postigli u svojoj sportskoj karijeri. U našem najmasovnijem takmičenju do njegovog kraja stigla su dva vredna sportska kolektiva.

Riječani već nekoliko godina ispoljavaju svoj snažni uspon. Stasavaju istovremeno i kao klub i kao tim, uživaju ugledan položaj u svome gradu, imaju sve veći broj navijača u Rijeci i širom Jugoslavije, jer prvoligaš sa Kantride pleni igrom koja oduševljava.

Rijeka je osnovana 1945. godine. Predsednik kluba je Ljubo Španjol, generalni sekretar Josip Španjol. Trener Dragutin Spasojević ima na raspolaganju sledeće fudbalere: Radojko Avramović (rođen 1949.), Mauro Ravnić (1959), Sava Filipović (1951), Miloš Hrstić (1955), Srećko Juričić (1954), Ivica Car (1954), Zvijezdan Radin (1953), Miroslav Šugar (1957), Radisav Barišić (1953), Salih Durkalić (1951), Nikica Cukrov (1954), Anđelo Deveskovi (1955), Miodrag Kustudić (1951), Milan “Krlja” Radović (1952), Milan Ružić (1955), Željko Mijač (1954), Damir Desnica (1956) i Darko Peranić (1958).

Trepča je u ovoj sezoni prvi put prvoligaš u svojoj istoriji, a plasmanom u finale Kupa Jugoslavije postigla je uspeh koji do sada nije zabeležen u analima kluba, koji je osnovan 1932. godine.

Predsednik kluba je Isa Nuši, a sekretar Dželjaj Žubi. Treneri Mađuni i Šošoli, nekadašnji fudbaleri Trepče, imaju na raspolaganju ove snage: Dragomir Mutibarić (1946), Branislav Markov (1953), Dragoljub Ljiljak (1955), Asan Šasivari (1953), Dragan Miletović (1956), Erdogan Celina (1951), Ramadan Cimili (1950), Milan Bačvarević (1952), Zoran Buha (1951), Fisnik Ademi (1952), Miodrag. Radojević (1954), Miško Stolić (1952), Ilija Savović (1953) i Fikret Grbović (1953).”

Tako je pred veliku utakmicu pisao “GOOL!”.

U 30 izdanja posleratnog fudbalskog kupa Jugoslavije, takmičenja uspostavljenog 1947. godine, bio je ovo tek treći put da oba finalista ne pripadaju tzv. “velikoj četvorci”.

Prvi put se to desilo 1961. godine kada su u finalu igrali skopski Vardar i varaždinski Varteks, a drugi put godinu dana kasnije – tada su se za trofej Maršala borili OFK Beograd i subotički Spartak.

Takav slučaj je do 1991. godine zabeležen samo još jednom – 1981. godine u finalu su se sastali mostarski Velež i sarajevski Željezničar.

Osim što je bilo jubilarno, finale Rijeka – Trepča bilo je specifično i po tome što su se prvi put nakon 1961. godine i meča Vardar – Varteks, sastale ekipe kojima je to bilo prvo finale.

Rijeka je u šesnaestini finala na Kantridi savladala beogradski Partizan (1:0), a kao gost istim rezultatom bila bolja od drugoligaša vinkovačkog Dinama u osmini finala. U četvrtfinalnom susretu u Splitu, riječki “bijeli” nadvislili su splitske “bile” – eliminisali su branioca trofeja Hajduk, rezultatom, pogađate – 1:0. I, najzad, beogradsko finale zaslužili su domaćim trijumfom nad mostarskim Veležom – 3:1.

Trepča je najuspešniju sezonu u klupskoj istoriji – “zeleno-crni” su tada jedini put igrali u prvoligaškom društvu, krunisala plasmanom u finale, prethodno izbacivši iz takmičenja drugoligaša kruševački Napredak (1:0 na domaćem terenu), ljubljansku Olimpiju (5:3 na penale pobeda u gostima, nije bilo golova tokom utakmice), drugoligaša čačanski Borac (1:0 pobeda u gostima) i zagrebački Dinamo u polufinalu (5:4 na penale pobeda na domaćem terenu, bez golova tokom meča).

EPILOG: Rijeka je trijumfovala rezultatom 1:0 pogotkom Milana “Krlje” Radovića u prvom minutu produžetka.

RIJEKA – TREPČA (Kosovska Mitrovica) 1:0 (0:0, 0:0)

Strelac: Milan Radović u 91. minutu. Stadion: Crvene zvezde. Gledalaca: preko 45.000. Glavni sudija: Radmilo Ristić (Beograd). Pomoćnici: Ivan Radić (Solin) i Đorđe Pavčević (Valjevo). Žuti kartoni: Kustudić (Rijeka), Liljak, Ademi, Savović i Miletović (Trepča)

RIJEKA: Avramović, Makin, Hrstić, Cukrov, Radin, Juričić, Durkalić, Radović (Šugar), Kustudić, Ružić i Desnica.

TREPČA: Mutibarić, Ljiljak, Grbović, Prekazi, Celina, Miletović, Radojević (Radević), Cimili (Ajeti), Stolić, Ademi i Savović.

Rijeka je te sezone bila hit jugoslovenskog fudbala. U šampionatu je osvojila peto mesto u konačnom plasmanu, bodovno izjednačena sa četvrtoplasiranim Dinamom, a u decembru 1978. godine osvojila i Balkanski kup …

Pri nabrajanju ovih uspeha, nemoguće je izostaviti ime trenera Dragutina Spasojevića, sa kojim je klub na obali severnog Jadrana dostigao možda i najblistavije trenutke u svojoj istoriji.

Popularni “Spaske” fudbalom je počeo da se bavi u novosadskom Eđšegu. Kopačke je rano okačio o klin i u 28. godini, nakon završene dvogodišnje trenerske škole, započeo novu karijeru.

Prve korake kao fudbalski učitelj načinio je u Prizrenu 1962. godine, kada je osnovao pionirsko-omladinsku školu fudbala u kojoj su ponikli i neki prvoligaški igrači, među njima i Erdogan Celina, koji je za Trepču nastupio u finalu protiv Rijeke.

Pre dolaska na Kantridu, Spasojević je trenirao Prištinu, kraljevačku Slogu, Bor, nikšićku Sutjesku, ali i Trepču. I upravo je sa ovim kosovskomitrovačkim klubom dospeo u kvalifikacije za Prvu ligu. Isti podvig ostvario je i sa Slogom, ali oba puta nije uspeo.

I jedna zanimljivost: u ekipu sa dva Milana (Ružić i Radović) uoči sezone 1978/79 pristigao je i treći.

Milan Bačvarević je bio član ekipe Trepče koja je poražena u finalu nacionalnog kupa. Prelaskom na Kantridu još jednom je osetio uzbuđenje finalne utakmice. Ovaj put se našao na strani pobednika.

Na pitanje koja je tajna Rijekinih uspeha, Spasojević je odgovorio da su to savršena organizacija i uređeni međuljudski odnosi u klubu. Kao trener, on je insistirao na stvaranju univerzalnih igrača, disciplini na treninzima i u igri.

Sistem koji je postavio doneo je blagodeti i sledeće sezone, jer je Rijeka pobedom (1:0) nad Partizanom odbranila titulu osvajača nacionalnog kupa, što je u poluvekovnoj tradiciji ovog takmičenja pošlo za nogom samo fudbalerima Crvene zvezde i Hajduka …

Iza njega ostali su igrači koji su ostavili pečat u domaćem i inostranom fudbalu. Pomenimo neke …

Dugogodišnji nezamenjivi “libero” Srećko Juričić, još uvek rekorder (684) po broju nastupa za Rijeku. Beskompromisni stub odbrane i kapiten Zvijezdan Radin.

Juričić je bio član pionirske, juniorske i mlade reprezentacije Jugoslavije, dugo je igrao ofanzivnog veznog, ali ga je 1974. godine tadašnji trener Rijeke Gojko Zec prekomandovao na mesto zadnjeg igrača odbrane, i na toj poziciji je nastupao do kraja karijere.

Tako je igrač koji je voleo da ide napred, dribla, organizuje igru, dodaje i šutira, voljom trenera postao fudbaler koji, po sopstvenom priznanju, na utakmicama i po mesec i po dana ne pređe centar. Tako se i dogodilo da na 684 utakmica za Rijeku nijednom nije zatresao protivničku mrežu.

Golman Radojko Avramović, jedan od tada malobrojnih jugoslovenskih igrača koji je karijeru nastavio u Engleskoj. Nikica Cukrov i Ive Jerolimov zaigrali su u Hajduku, a Miroslav Šugar u Zvezdi. Bek Miloš Hrstić i pomenuti Jerolimov bili su među Miljanićevim izabranicima na Svetskom kupu 1982. godine u Španiji. Čuvar mreže Mauro Ravnić jedno je vreme stajao i na golu reprezentacije …

Milan Radović je sa 20 golova osvojio titulu prvog strelca šampionata u sezoni 1980/81. Golgeter snažnog skoka i odlične igre glavom Miodrag Kustudić postigao je 39 golova u 76 nastupa za Rijeku. Debitovao je za Jugoslaviju u nezaboravnom meču protiv Španije 1977. godine. Omaleno brzonogo levo krilo Damir Desnica, zajedno sa Hrstićem, standardni član prve jedanaestorice mlade reprezentacije Jugoslavije koja je 1978. godine postala šampion Evrope …