Zimska pauza u sezoni 1976/77 obilovala je fudbalskim uzbuđenjima na turnirima organizovanim u delovima Jugoslavije gde sneg nije česta pojava. Igralo se u Rijeci, Dubrovniku, Mostaru, Splitu, Titogradu (današnjoj Podgorici) … Pored domaćih prvoligaša, učešće su uzeli i atraktivni rivali iz inostranstva. Od klubova “velike četvorke”, samo je Crvena zvezda najveći deo zimske pauze provela na pripremama u toplijim krajevima, igrajući test-mečeve u dalekom svetu. U okršajima sa renomiranim inostranim klubovima, pa čak i reprezentacijama, naši vrhunski timovi pokazali su zavidnu formu i visok kvalitet, nagovestivši uzbudljivo fudbalsko proleće.

Krenućemo od petog po redu “Kupa Gornjeg Jadrana”, održanog 5. i 6. februara na riječkoj Kantridi.

Petog februara 1977. godine odigrani su polufinalni mečevi: domaćin Rijeka je sa minimalnih 1:0 pobedila Partizan, dok je zagrebački Dinamo bio bolji (2:0) od tuzlanske Slobode.

Već narednog dana u meču za treće mesto Sloboda je slavila (2:0) protiv Partizana, dok su riječki “bijeli” nakon jedanaesteraca sa 3:1 savladali zagrebačke “modre”. Tokom igre nije bilo golova.

Snješko Cerin (plavi dres, Dinamo) postigao je oba gola protiv Slobode na turniru u Rijeci

Vredan pomena je i peti turnir dubrovačkog GOŠK Juga, koji je ove godine zaslužio dužnu pažnju zbog učešća druge i treće ekipe jesenjeg dela šampionata – Dinama i Slobode.

Sloboda je 11. februara sa 2:1 pobedila GOŠK Jug. Dinamo je sledećeg dana ponovo nadigrao Tuzlake i slavio sa ubedljivih 3:0.

Poslednjeg dana turnira, 13. februara, “modri” su istim rezultatom bili bolji od domaćina i osvojili trofej pokrovitelja turnira “Sportskih novosti”, zagrebačkog sportskog dnevnika.

Nekako u isto vreme (12. i 13. februara) igrao se ugledni “Februarski turnir” u Mostaru. Učesnici za strahopoštovanje …

Domaćin turnira Velež bio je četvrti u jesenjem delu prvenstva. “Rođene” su predvodili reprezentativci Džemal Hadžiabdić, Franjo Vladić, Duško Bajević i Vahid Halilhodžić.

Drugi jugoslovenski predstavnik bilo je Sarajevo, koje je prvi deo šampionata završilo tek na 14. mestu. Ali bio je to tim prepun asova: Srebrenko Repčić i Radomir Savić kasnije su prešli u Crvenu zvezdu, Faruk Hadžibegić je u nastavku karijere postao nezamenjivi reprezentativac, Ante Rajković je bio jedan od prvih jugoslovenskih fudbalskih “gastarbajtera” u Engleskoj, a šta reći za Safeta Sušića, legendu jugoslovenskog fudbala i francuskog kluba Pari Sen Žermen …

Iz Budimpešte je u Mostar doputovala ekipa Ujpešt Dože, koja je te sezone osvojila vicešampionsku titulu u mađarskom šampionatu.

I, najzad, šlag na tortu – četvrti učesnik bila je selekcija Poljske u punom sastavu, sa igračima kao što su Gržegorž Lato, Vladislav Žmuda, Kažimierž Dejna, Andrej Šarmah, Henrik Kasperčak … Svi oni su se nepune dve i po godine ranije pojavili među prvom jedanaestoricom Poljske protiv Brazila u okršaju za treće mesto na Svetskom kupu u Nemačkoj. Poljska je slavila sa 1:0 pogotkom Latoa, prvog strelca šampionata.

Verovatno i najspektakularniji turnir ikada odigran u Mostaru, jer je u utakmicama za treće i prvo mesto postignuto čak 12 golova!

Ujpešt Doža je u predigri finala demolirala Sarajevo sa 8:1 (5:1) i uzela treće mesto, a “rođeni” su u finalu, na stadionu pod Bijelim brijegom pred 14 hiljada gledalaca, pogocima Halilhodžića, Vladića i Bajevića oborili na kolena zvanično treću reprezentaciju sveta – 3:0 (2:0).

Još se nisu slegli utisci i smirile emocije nakon sjajnog turnira u Mostaru, a u Splitu se dogodio novi fudbalski praznik – četvrti “Trofej Marjana” sa domaćinom Hajdukom, Dinamom i trostrukim evropskim šampionom i tadašnjim liderom holandskog šampionata Ajaksom.

Doduše, nije to bio onaj Ajaks iz najslavnijih dana, sa glavnim zvezdama Krojfom, Repom, Hanom, Neskensom, Vasovićem, ali u ekipi su ostali golman Šrajvers, Surbir, Krol, Hulšof, pojačani mladim snagama Gilsom, Dusbabom, Indonežaninom Tahamatom, Kinezom La Lingom … Holanđane je sa klupe predvodio najtrofejniji Hajdukov trener Tomislav Ivić, koji se sam ponudio organizatoru turnira da dovede Ajaks u Split.

Prvog dana turnira, 16. februara, domaćin je pred 20 hiljada gledalaca, bio ubedljiv protiv Dinama – 3:0! Davor Čop je u 18. minutu započeo akciju, Marin Kurtela je centrirao loptu prema levoj strani šesnaesterca, Ivica Šurjak je visoko skočio i vratio loptu u središte kaznenog prostora do natrčalog Čopa za vođstvo “bilih”.

Rezultat na semaforu ostao je nepromenjen do finiša utakmice kada je Boriša Đorđević sa dva brza gola, u 80. i 82. minutu, postavio konačan rezultat. Prilikom pogodaka sjajno su mu asistirali Kurtela, odnosno Zoran Vujović.

Sledećeg dana odigrana je utakmica koja je zatresla fudbalski svet – Dinamo je sa 4:0 ponizio Ajaks!

U ekipu “modrih” vratio se Velimir Zajec i kao da je njegovo prisustvo preobrazilo jedan bojažljiv tim, kako je Dinamo izgledao u duelu sa Hajdukom, u razigranu i razgoropađenu fudbalsku zver.

Na centaršut Srećka Huljića u devetom minutu, upravo je Zajec udarcem glavom “zakucao” loptu u mrežu Ajaksa takvom silinom kao da je to učinio nogom.

Goleada je nastavljena u drugom delu – Džemal Mustedanagić je u trećem minutu nastavka oduzeo loptu Holanđanima i prosledio je Dragutinu Vabecu za 2:0.

Najlepši gol turnira postigao je Snješko Cerin nakon sat vremena igre, kada je okrenut golu, “makazicama” sa strane savladao reprezentativnog golmana Šrajversa.

Igra Ajaksa se nakon toga potpuno raspala, pa je Vabec iskoristio veliku grešku protivničke odbrane za svoj drugi, a Dinamov četvrti pogodak.

Poslednjeg dana turnira, 18. februara, Hajduku je trebala pobeda protiv Ajaksa da i četvrti put osvoji “Trofej Marjana”.

Trenutak pre nego što će Boriša Đorđević (beli dres, levo) zatresti mrežu Ajaksa

Gosti su, za razliku od prethodnog dana, odigrali znatno čvršće i kvalitetnije, ali i to je bilo nedovoljno da izbegnu poraz.

Pobedonosni pogodak za Splićane delo je snalažljivog Đorđevića u 36. minutu, koji je posle centaršuta Čopa i povratnog pasa Šurjaka, ostavio golmana Šrajversa i protivničke defanzivce iza sebe i šutirao u prazan gol.

Tako je trofej ostao u Splitu. Ivica Šurjak je proglašen najboljim igračem turnira, a Boriša Đorđević je sa tri gola zaslužio epitet prvog strelca. Ajaks je te sezone osvojio titulu šampiona Holandije, prvu nakon pauze od tri godine.

Dragan Vujović (beli dres, Budućnost) postiže gol protiv mađarske ekipe MTK

Najzad, Budućnost je na stadionu pod Goricom trijumfovala na sedmom “Titogradskom turniru”. Domaćini su do trofeja došli pobedama nad mađarskom ekipom MTK u polufinalu, 19. februara, i novosadskom Vojvodinom u finalu odigranom dan kasnije.

Strelci za”đetiće” protiv “lala” bili su Dragomir Kovačević, Ante Miročević i Vasilije Jovanović, dok je Vasa Rutonjski bio strelac za poražene.

Četvrti učesnik turnira beogradski Partizan u polufinalu je poražen od Vojvodine, tek nakon izvođenja jedanaesteraca (u regularnom delu bilo je 2:2), ali je u meču za treće mesto savladao MTK rezultatom 2:1. Strelci: Ilija Zavišić (dva puta) za Beograđane, Lajoš Koritar za ekipu iz Budimpešte.

MTK je te sezone osvojio osmo mesto u mađarskom šampionatu, a u Kupu pobednika kupova stigao je do četvrtfinala gde je poražen od pobednika ovog takmičenja, nemačkog Hamburgera (1:1 u Budimpešti, 1:4 u Hamburgu).

I dok su fudbaleri naših prvoligaških klubova tokom pripremnih turnira uglavnom odigravali svoje mečeve po kišnom i prohladnom vremenu, valjajući se po blatnjavim terenima, fudbaleri jesenjeg prvaka Crvene zvezde “hvatali su boju” na turneji po toplim i osunčanim krajevima planete. Zvezdini globtroteri su za mesec i po dana igrali u Dubaiju, Hong Kongu, Sidneju, Melburnu, Adelaidi, Kuala Lumpuru, Kuvajtu …

Trijumfovali su čak sedam puta, uz dva remija. Najzvučniji rival bila im je selekcija Australije, učesnik prethodnog Svetskog kupa 1974. godine. “Crveno-beli” su čak tri puta odmerili snage sa “kengurima” i uvek slavili identičnim rezultatom – 3:1.

Gol Vladislava Bogićevića (broj 6) u jednom od mečeva protiv Australije