1976. godine – Na desetom Evropskom stonoteniskom prvenstvu, održanom u čehoslovačkom Pragu, muška reprezentacija Jugoslavije, u sastavu Dragutin Šurbek, Anton Stipančić i Milivoj Karakašević, pobedom 5:2 nad Švedskom osvojila je zlatnu medalju.
Bila je to iscrpljujuća borba koja je trajala tri po sata, i u kojoj su naši stonoteniseri konačno razbili “švedski kompleks”, jer su zabeležili prvi trijumf posle četiri poraza od istog protivnika na ranijim takmičenjima.
Stonoteniseri Jugoslavije, šampioni Evrope 1976. godine
“Plavi” su sa dve pobede Šurbeka i jednom Stipančića poveli sa 3:1.
Stipančić je u petom susretu poveo u trećem, odlučujućem setu protiv trećeg igrača Švedske Ulfa Torsela sa 15:11, a onda zaredom izgubio svih narednih 10 poena. Šveđani su smanjili na 2:3.
Mladi Karakašević spašava situaciju i u dramatičnom meču pobeđuje favorizovanog Kjela Johansona, a zlatni poen donosi Stipančić protiv Stelana Bengsona.
Bila je ovo druga (ujedno i poslednja) titula šampiona Evrope koju su u timskoj konkurenciji osvojili stonoteniseri Jugoslavije. Prvo zlato im je pripalo na šampionatu Evrope 1962. godine.
Stipančić je u Pragu, u paru sa Eržebet Palatinuš, osvojio zlatnu medalju i u mešovitim parovima.
1988. godine – Pred deset hiljada gledalaca na splitskom Poljudu, fudbalske selekcije Jugoslavije i Italije igrale su nerešeno, 1:1 (1:1), u prijateljskom susretu.
Strelci su bili Đanluka Viali u 10. minutu za Italiju i Dragan Jakovljević u 45. minutu za Jugoslaviju.
Od svih aktera na terenu, najupečatljiviji utisak ostavio je Dejan Savićević, koga je poseban žiri posle utakmice proglasio igračem utakmice. Dejo je bio i začetnik akcije u kojoj je Dragan Stojković centrirao Jakovljeviću za jedini gol domaćina.
“Torcida” je na severnoj strani tokom čitavog meča zviždala Stojkoviću, vređala selektora “plavih” Ivicu Osima, goste bodrila uzvicima “Italia, Italia!”, a svaku uspešnu intervenciju čuvara mreže “azura” Valtera Zenge pozdravljala skandiranjem njegovog prezimena.
JUGOSLAVIJA: Vladan Radača (Rad Beograd), Vujadin Stanojković (Vardar Skoplje) – Rade Tošić (Sloboda Tuzla), Branko Miljuš (Hajduk Split), Srećko Katanec (Partizan Beograd), Zoran Vulić (Hajduk), Ljubomir Radanović (Partizan), Dragan Stojković (Crvena zvezda Beograd) – Miodrag Krivokapić (Crvena zvezda), Dragoljub Brnović (Budućnost Podgorica), Darko Pančev (Vardar) – Aljoša Asanović (Hajduk), Dejan Savićević (Budućnost), Dragan Jakovljević (Sarajevo).
ITALIJA: Zenga, Bergomi, Franćini (Maldini), Barezi, Feri, De Agostini (Fuzi), Donadoni, De Napoli, Manćini, Đanini, Viali.
1991. godine – Teniska reprezentacija Jugoslavije plasirala se u polufinale Dejvis kupa pobedivši u Pragu selekciju Čehoslovačke rezultatom 4:1.
Bio je to u četiri godine treći ulazak Jugoslavije među četiri najbolje ekipe na svetu.
Ukupnu pobedu doneo je Goran Ivanišević. Mladi 20-godišnji Splićanin je trećeg dana meča, 31. oktobra 1991. godine, posle troipočasovne borbe savladao najboljeg čehoslovačkog tenisera Karela Novačeka sa 6:3, 3:6, 7:6 (7:4), 3:6, 6:4.
Poslednji susret u singlu nije imao takmičarski karakter. Slobodan Živojinović je u tri seta bio bolji od Petra Korde sa 7:6 (8:6), 2:6, 8:6.
U odsustvu hrvatskih igrača Ivaniševića i Gorana Prpića, Jugoslavija je te godine u polufinalu poražena od Francuske sa čistih 0:5.
“Galski petlovi”, predvođeni Gi Foržeom i Anri Lekontom, osvojil su Dejvis kup savladavši u finalu sa 3:1 nacionalni tim Sjedinjenih Američkih Država, čije su glavne perjanice bili Andre Agasi i Pit Sampras.
