Obojica su fudbalsku afirmaciju stekli u FK Sarajevo. Obojica su ostala upamćena po beskrajnom talentu i virtuoznoj tehnici vladanja loptom. Govoriti o legendama sarajevskog, bosanskog i jugoslovenskog fudbala, a ne pomenuti ih, bio bi veliki greh.
Asim Ferhatović – Hase (na gornjoj fotografiji) igrao je centarfora u Sarajevu pedesetih i šezdesetih godina prošlog veka. Rođeni Sarajlija, simbol fudbalske boemštine. Uprkos neporecivom umeću, zabeležio je samo jedan nastup za selekciju Jugoslavije, u pobedi protiv Južne Koreje 5:1, 8. oktobra 1961. godine. Nije odigrao više iz jednostavnog razloga što je fudbal shvatao kao igru, zabavu, a ne kao takmičenje i posao, a tako se odnosio i prema treninzima. Igrao je za publiku, ne za rezultat.
Za prvi tim Sarajeva postigao je 75 golova u 204 prvenstvene utakmice. Bio je najbolji strelac Jugoslavije u sezoni 1963/64 kada je Prva liga brojala 14 klubova. Na zalasku karijere, u sezoni 1966/67, sa Sarajevom je učestvovao u osvajanju titule šampiona države, prve u klupskoj istoriji. Doduše, nije dao puni doprinos ovom uspehu zbog teške povrede u Rijeci, koja ga je i naterala da zaključi igračku karijeru.
U toku svoje skoro dvadesetogodišnje karijere kratko vreme je nastupao još samo za turski Fenerbahče, ali je i tada mislima i dalje bio uz svoje Sarajevo. Kada su mu se iz matičnog kluba požalili da im treba pomoć pred važan susret sa gradskim rivalom Željezničarom, Asim je turskom klubu položio novčanu garanciju da će se vratiti za desetak dana, dobio je ispisnicu, stigao u Sarajevo, ponovo se registrovao za svoj omiljeni klub i bio najbolji igrač utakmice u pobedi 3:2 protiv “Želje”.
O kakvom se majstoru lopte radilo svedoči anegdota da je sarajevski radio-komentator Mirko Kamenjašević, prenoseći jedan meč na Koševu, oduševljen Hasetovim potezima u etar rekao: “Dragi slusaoci, dok Hasetu ne uzmu loptu, slusajte muziku iz naseg studija!”
Safet Sušić, među navijačima poznat i kao Pape i Sajo. Kada je prešao iz Krivaje, kluba iz rodnih Zavidovića, u Sarajevo 1973. godine i zaigrao na prvoligaškoj sceni, mnogi su ga proglasili jedinim pravim naslednikom Asima Ferhatovića. Snažne građe, čvrst u duelima, naizgled trom, ali neuhvatljiv sa loptom u nogama. Kvaliteti zbog kojih su ga poredili sa Hasetom bili su fudbalska imaginacija i nepredvidljiv dribling.
Safet Sušić iz igračkih dana
Posle povreda i malera, Sušić je igrački “eksplodirao” krajem sedamdesetih. U sezoni 1979/80, iako nije igrao na poziciji napadača, već ofanzivnog veznog, postao je prvi strelac Lige sa 17 golova. Posle Sarajeva, karijeru je nastavio u Francuskoj – devet godina je proveo u Pari Sen Žermenu i još jednu sezonu u nižerazrednoj Crvenoj zvezdi (Red Star FC), klubu iz predgrađa Pariza.
Ugledni francuski fudbalski nedeljnik “Frans Futbol” izabrao je Sušića za najboljeg stranog igrača u francuskoj ligi svih vremena i za najboljeg fudbalera Pari Sen Žermena u istoriji kluba.
Igračima iz “malih” klubova kao što je Sarajevo bilo je znatno teže da zaigraju za nacionalnu selekciju, jer su tamo mesta bila rezervisana za fudbalere iz klubova “velike četvorke”. Ilustrativan je bio primer Slobodana Santrača, najboljeg strelca u istoriji fudbalskih šampionata Jugoslavije, koji je samo jednom pozvan u reprezentaciju Jugoslavije, jer se nije uklapao u “taktičke zamisli” selektora.
Činjenica je, međutim, da mu je igranje u OFK Beogradu bila najveća otežavajuća okolnost.
Ali Safetov talenat jednostavno nije mogao da bude ignorisan. Za reprezentaciju Jugoslavije je u periodu između 1977. i 1990. godine skupio 54 nastupa i postigao 21 gol. Učestvovao je na dva svetska prvenstva – u Španiji 1982. i Italiji 1990. godine i na Evropskom šampionatu 1984. godine.
Njegovi počeci u reprezentativnom dresu ličili su na bajku – na 10 mečeva dao je 11 golova. Već na debiju u plavom dresu, u prijateljskom susretu sa Mađarskom u Budimpešti 5. oktobra 1977. godine, postigao je dva gola u porazu 3:4.
Već na sledećoj utakmici u Bukureštu, u okviru kvalifikacija za Svetsko prvenstvo 1978. godine u Argentini, zadivio je fudbalski svet het-trikom u velikom 6:4 trijumfu nad Rumunijom.
Svoj golgeterski niz nastavio je novim het-trikom na Maksimiru, 13. juna 1979. godine protiv Italije (pobeda Jugoslavije 4:1), a verovatno najbolju partiju u nacionalnom dresu pružio je 16. septembra iste godine protiv aktuelnog prvaka sveta Argentine na beogradskoj “Marakani”.
Gotovo se niko ne seća da je ta utakmica bila oproštaj legende Dragana Džajića od reprezentativnog dresa. Jer sve je bilo u znaku Sušićeve čarolije koji je svojim magičnim potezima doveo Jugoslaviju u vođstvo od 3:0!
Iako je selektor “gaučosa” Luis-Cezar Menoti u Beograd doputovao sa znatno izmenjenim sastavom u odnosu na 1978. godinu, kada je Argentina osvojila titulu šampiona sveta, jer su iz te ekipe protiv Jugoslavije nastupili samo Amerigo Galjego i kapiten Daniel Pasarela, dugo pre i još dugo posle ovog meča nije se dogodilo da samo jedan igrač na takav način nadigra kompletnu argentinsku odbranu.
Naravno, nije sve uvek bilo tako idilično. Iako ih je domaća javnost na Svetsko prvenstvo u Španiju 1982. godine ispratila sa velikim očekivanjima, a i neki fudbalski sručnjaci predviđali im prvo mesto (pogađate, radi se o Ćiri Blaževiću!), fudbaleri Jugoslavije, pod komandnom palicom Miljana Miljanića, pružili su neubedljive igre i sa jednom pobedom, jednim remijem i jednim porazom eliminisani još u grupnoj fazi takmičenja. Nakon ovog debakla, oštrica svih medija ustremila se na najiskusnije igrače iz tog tima, a među njima su bili Ivica Šurjak, Vladimir Petrović i – Safet Sušić.
Sušić je ponovo bio onaj “stari” u 3:2 pobedi protiv Bugara u Splitu posle infarktne završnice, koja nas je odvela na Evropski šampionat 1984. godine u Francuskoj.
Nakon još jednog neuspeha na velikom takmičenju, Safeta su zaboravili selektori, da bi ga tek krajem osamdesetih Ivica Osim pozvao ponovo u tabor “plavih”. Sušić je u svojoj drugoj fudbalskoj mladosti, u 35. godini, zaigrao ponovo na smotri najboljih reprezentacija sveta, u Italiji 1990, i postigao jedan gol u meču protiv Ujedinjenih Arapskih Emirata (pobeda Jugoslavije 4:1). Utakmica protiv Argentine u osmini finala bila je ujedno i njegova oproštajna u dresu državne reprezentacije.
