Za vreme SFR Jugoslavije u najbolju fudbalsku reprezentaciju najčešće su pozivani igrači iz klubova “velike četvorke” – Crvene zvezde, Hajduka, Partizana i Dinama. Nastupajući za ove ekipe značilo je imati olakšan put do dresa sa državnim grbom.
Probiti se do reprezentacije igrajući za mali klub, koji se pritom borio za opstanak u tadašnjoj Prvoj ligi, bio je pravi podvig i dokaz nespornog kvaliteta. Takav primer je Ante-Tonko Miročević, igrač Budućnosti iz Titograda (današnje Podgorice), koji je 1977. godine postao prvi fudbaler koji je iz nekog crnogorskog kluba zaigrao za “A” selekciju Jugoslavije.
Bio je to igrač neobuzdanog temperamenta, majstor lopte koji je utakmicu shvatao kao nadmudrivanje, zabavu, a ne kao posao koji treba odraditi. Zato je po svom shvatanju igre umnogome podsećao na Dejana Savičevića, koji je stupao na veliku fudbalsku scenu baš u trenutku kada je on sa nje silazio.
Olimpijska reprezentacija Jugoslavije u kvalifikacijama za Olimpijske igre 1980. godine (sleva): Mile Jovin (Crvena zvezda Beograd), Nikica Klinčarski (Partizan Beograd), Blaž Slišković (Velež Mostar), Ante Miročević (Budućnost Titograd-Podgorica), Srebrenko Repčić (Crvena zvezda), Mišo Krstičević (Hajduk Split), braća Vujović (obojica Hajduk), Boro Primorac (Hajduk), Dragan Pantelić (Radnički Niš) i Vedran Rožić (Hajduk).
Osim što je skupio šest reprezentativnih “kapica” i postigao dva gola, Miročević je bio i kapiten olimpijske reprezentacije Jugoslavije koja je na Olimpijskim igrama u Moskvi 1980. godine zauzela četvrto mesto. Ante je debitovao 5. novembra 1977. godine protiv Grčke u Skoplju (4:1), a poslednju utakmicu odigrao je protiv Poljske u hrvatskom mestu Borovo, 26. aprila 1980. godine, kada je postigao oba gola za “plave” u trijumfu 2:1.
Tri sezone, između 1980. i 1983. godine, proveo je u Engleskoj, u Šefild Venzdeju, članu tadašnje Druge divizije (drugom po jačini engleskom fudbalskom rangu takmičenja), nakon čega se vratio u Budućnost, u kojoj je i stekao igračku afirmaciju. I bilo je dosta simbolike u tom povratku, jer se tadašnji trener “đetića” Josip Duvančić, birajući između dva umetnika lopte, veterana Miročevića i ekstra-talentovanog Dejana Savičevića, odlućio za 17-godišnjeg Deju, koji je uglavnom započinjao mečeve.
Shvativši da je dobio naslednika koji će ga i nadmašiti, Ante je po završetku povratničke sezone okačio kopačke o klin i posvetio se trenerskom poslu.
Iako je u Šefildu odigrao samo oko 60 mečeva i postigao šest golova, Englezi ga nisu zaboravili. Povodom gostovanja Crne Gore na Vembliju, 12. oktobra 2010. godine, u okviru kvalifikacija za Evropski šampionat 2012. godine, londonski dnevnik “Indipendent” objavio je 10. oktobra intervju sa ovim fudbalskim boemom.
“Indipendent” je na početku teksta podsetio da je Miročević, kao član Budućnosti i kapiten olimpijske reprezentacije Jugoslavije, postao prvi fudbaler iz nekog crnogorskog kluba koji se preselio na Zapad, potpisujući 1980. godine ugovor sa Šefild Venzdejom, menadžera Džekija Čarltona, za 250 hiljada funti, što je bio klupski rekord.
Neki fudbaleri imaju problem sa prilagođavanjem kada se presele u drugu državu. Miročević priznaje da je imao drugi problem – da nikada nije želeo da se vrati kući.
Kada počnem da pričam o Engleskoj, ne mogu da se zaustavim. Prijatelji mi često kažu da umuknem, šali se Miročević.
Ante se tokom boravka u Engleskoj zaljubio u pozorište i pabove. Naravno, malo više u pabove. Naročito je voleo da viski “zabetonira” pivom. Umeo je da za jednu noć ispije između 10 i 20 čašica viskija, a da ujutru odradi trening. Engleska me je naučila kako da pijem i igram, priznao je Ante.
Ali nije smeo da se odaje baš svim porocima. Jednom kada je zapalio cigaretu, Čarlton mu je izbio iz ruke. Shvatio je da može da pije šta hoće, ali da ne sme da puši.
Po dolasku u Šefild, Miročević je stanovao u Džekijevoj kući, koja je ličila na dvorac. Za svog trenera kaže da je bio ekscentrik kome fudbal nije bio najvažnija stvar. Više je voleo lov, ribolov, da odigra partiju domina ili bilijara, pa je čak i njega redovno vodio u ribolov.
Miročević je u stvari imao najviše problema sa prilagođavanjem engleskom načinu igre, koju karakterišu dugi pasovi, odsustvo “carinjenja” lopte i suvišnog tehniciranja. Srećom, Ćarlton je bio sklon da “evropeizuje” igru Šefilda, što je Miročeviću odgovaralo.
Miročević slavi gol protiv Brajtona u polufinalu FA kupa
U svojoj klupskoj karijeri dva puta je bio na pragu ostvarenja sna.
Kao igrač Budućnosti, 24. maja 1977. godine suprostavio se Hajduku u finalu nacionalnog kupa, na beogradskoj Marakani, pred preko 70 hiljada gledalaca, među kojima je bilo i “pola Titograda”. Nakon 0:0 u 90 minuta, Splićani su postigli dva gola u produžecima i uzeli trofej Maršala.
Najblistaviji trenutak u njegovoj engleskoj epopeji dogodio se 16. aprila 1983. godine kada je Šefild na legendardnom londonskom Hajberiju igrao protiv Brajtona za ulazak u finale FA kupa. Nakon vođstva Brajtona, sjajni Miročević je izjednačio, ali je Brajton slavio kasnim golom Majkla Robinsona.
Prvi finalni meč sa Mančester Junajtedom završen je nerešeno -2:2. U ponovljenoj utakmici “crveni đavoli” su deklasirali Brajton sa 4:0.
