Od 21. maja 1931. godine, kada je usred Budimpešte rezultatom 3:2 prvi put u istoriji savladala Mađarsku, fudbalska reprezentacija Jugoslavije više od tri decenije nije uspela da ponovi sličan podvig.
Prvu veliku šansu da prekinu neugodnu tradiciju, “plavi” su imali 5. oktobra 1958. godine u prijateljskom meču na Maksimiru.
Uzbuđenja su počela u drugom minutu kada je napadač Mađara Dežo Bunđak pogodio stativu.
Jugoslavija je povela u 11. minutu. Todor Veselinović je prošao po desnoj strani i centrirao u samo središte šesnaesterca, a tamo je Branko Zebec sjajno skočio i pored čuvara Ferenca Sipoša loptu glavom poslao u gornji levi ugao mađarskog gola.
Samo se četiri minuta čekalo na novi pogodak i to u našoj mreži. Bunđak je silovito šutirao izvan šesnaest metara, golman Vladimir Beara je kratko odbio loptu, na nju je natrčao Karolji Šandor i šutem glavom zatresao mrežu.
Prvo poluvreme je prema prikazanoj igri i broju propuštenih prilika pripalo gostima, koji su mogli da vode i sa više golova razlike da na golu Jugoslavije nije bilo Beare.
Oko 45 hiljada gledalaca na Maksimiru, po lepom i sunčanom vremenu, prisustvovalo je pravoj reviji pogodaka u nastavku. Zebec i Dragoslav Šekularac su u 54. minutu na levoj strani izmenili dupli pas, ovaj prvi je centrirao na dalju stativu gde je Aleksandar Petaković u punom trku sa ivice peterca, nešto iskosa, sjajnim volejem poslao pravi projektil pod prečku gola Bele Bakoa.
Jedanaest minuta kasnije Šekularac je ušao duboko u polje protivnika i pravovremeno produžio na desno krilo do Petakovića, koji dugom loptom u šesnaestercu pronalazi zatrčalog Todora Veselinovića, nakon čega je usledio neodbranjiv šut glavom za povećanje vođstva “plavih”.
Izgleda da su jugoslovenski fudbaleri postali žrtve tempa koji su sami nametnuli, pa je finiš pripao Mađarima.
Najpre je taj pakleni golgeter Šandor prošao Vasilija Šijakovića i sa ivice šesnaesterca, iskosa sa desne strane, neodbranjivo šutirao prema gornjem desnom uglu Bearinog gola – 3:2.
U jeku napada “mađarske lake konjice”, u 76. minutu, sevnuo je kontranapad domaćina. Luka Lipošinović se sjurio po levom krilu i nadomak gol-aut linije poslao upotrebljivu loptu prema drugoj stativi do Zebeca koji se samo poklonio i ponovo udarcem glavom savladao Bakoa …
Četrnaeset minuta pre kraja i vođstvo od 4:2. Činilo se da su “plavi” veoma blizu trijumfu nad Mađarskom, posle toliko sušnih godina.
Ali samo dva minuta kasnije, u 78. minutu, Lajoš Tihi je iskoristio nešto lošiju intervenciju Beare i glavom loptu prebacio preko buketa igrača u gol.
Eto šta vam je pozicija golmana u fudbalskom timu! Beara se čitav meč nalazio na streljani, spašavao svoju mrežu efektnim odbranama i hrabrim padovima pred isturenim kopačkama mađarskih napadača, ali čuvarima mreže pamte se samo greške …
I već u sledećem napadu Mađara, Šandor je iskoristio paniku u odbrambenim redovima “plavih” i udarcem glavom sebi obezbedio het-trik, a svojoj ekipi nerešen rezultat.
Luda utakmica u kojoj je od osam golova, čak šest postignuto glavom …
JUGOSLAVIJA – Mađarska 4:4 (1:1)
JUGOSLAVIJA: Vladimir Beara (Crvena zvezda), Bruno Belin (Partizan Beograd), Vasilije Šijaković (OFK Beograd), Vladimir Popović (Crvena zvezda), Tomislav Crnković (Dinamo Zagreb), Tomislav Kaloperović (Partizan Beograd), Luka Lipošinović (Dinamo Zagreb)-Aleksandar Petaković (Radnički Beograd), Todor Veselinović (Vojvodina Novi Sad), Branko Zebec (Partizan Beograd), Dragoslav Šekularac (Crvena zvezda Beograd), Ljubomir Ognjanović (Radnički Beograd). Selektor: Aleksandar Tirnanić.
Na sledeći trijumf protiv Mađarske, Jugoslavija je čekala ukupno 31 godinu – tek 14. oktobra 1962. godine “plavi” su u prijateljskoj utakmici u Budimpešti golom Milana Galića savladali domaćina sa minimalnih 1:0. To je bila tek druga pobeda Jugoslavije u susretima sa “lakom konjicom”. Do tada je bilans sa Mađarima bio: jedna pobeda, 6 remija i čak 9 poraza.
