Hajduk je najstariji član nekadašnje fudbalske “velike četvorke” (osnovan 1911. godine) i jedini klub koji je bio šampion zajedničke države i pre i posle Drugog svetskog rata.
Splitski klub je jedini učestvovao u svim prvoligaškim takmičenjima Jugoslavije od 1923. do 1991. godine. Takođe, Hajduk je jedini osvojio naslov šampiona bez poraza. Bilo je to 1950. godine.
Hajduk je rekorder jugoslovenskog fudbala sa pet uzastopnih osvojenih nacionalnih kupova.
Nakon Hajdukove titule osvojene 1955. godine, nastupila je dominacija beogradskih klubova Crvene zvezde i Partizana. Zvezda u sezoni 1969/70 osvaja svoju treću uzastopnu titulu, a onda počinje zlatna decenija splitskog kluba u kojoj su osvojene četiri titule šampiona države (1970/71, 1973/74, 1974/75 i 1978/79) i pet nacionalnih kupova (1971/72, 1972/73, 1973/74, 1975/76 i 1976/77). To je bilo delo jedne talentovane generacije ponikle u Hajdukovoj omladinskoj školi, ali neprocenjive zasluge pripadaju i trenerskom magu Tomislavu Iviću, popularnom “Braci”, “Šjor Ivanu” i “Napoleonu”, pod čijim vođstvom je Hajduk osvojio tri titule šampiona i četiri kupa.
Tomislav Ivić
Uspon splitskog kluba poklopio se i sa dolaskom Tita Kirigina na funkciju direktora kluba. Hajdukov stadion “Stari plac” je u to vreme dobio reflektore, kako bi se izbegla mediteranska vrućina.
Ivić je u svojoj trenerskoj karijeri vodio preko 20, što klubova što reprezentacija i osvojio 16 titula. Bio je državni šampion kao trener Hajduka, amsterdamskog Ajaksa, briselskog Anderlehta, atinskog Panatinaikosa, marseljskog Olimpika i portugalskog Porta. Nacionalne kupove je osvajao sa Hajdukom, Portom i madridskim Atletikom. UEFA Super kup i Interkontinentalni kup je uzeo sa Portom. Bio je u selektorskoj komisiji jugoslovenske reprezentacije za Svetsko prvenstvo 1974. godine u Minhenu, a samostalno je vodio nacionalne timove Hrvatske, Ujedinjenih Arapskih Emirata i Irana.
Ivić je bio fudbalski vizionar i rodonačelnik modernog shvatanja ove igre na našim prostorima. Hajduk je svoju poslednju titulu u Jugoslaviji osvojio 1979. godine prezentujući “totalni” fudbal, u kojem su igrači iz zadnje linije (Primorac, Rožić, Mužinić, Peruzović) imali više obaveza u igri nego napadači i veznjaci. Bili su znatno pokretljiviji nego ranije, često su odlazili u napad i pravovremeno se vraćali nazad formirajući zonu u blizini centra igrališta. Hajduk je te sezone igrao neku vrstu presinga po čitavom terenu i značajno smanjivao manevarski prostor protivničkim igračima.
Za vreme “Bracine” ere, moćna Zvezda, sa Draganom Džajićem kao njenim “spiritusom movensom” bila je gotovo stalna Hajdukova “mušterija”. Na pitanje koja je njegova tajna uspeha protiv “crveno-belih”, Ivić je izjavio da su pobeđivali tako što su protivniku davali loptu, a uzimali im prostor …
Dvadesetog juna 1971. godine Hajduk je na stadionu JNA u Beogradu ostvario istorijsku pobedu koja mu je donela četvrtu titulu u posleratnoj Jugoslaviji i prvu posle 16 godina posta. Partizan je golovima Živaljevića, Vukotića i Marića u 47. minutu poveo sa 3:0. Dvostruki strelac Nadoveza i Bošković donose izjednačenje Hajduku, a Ivan Buljan dva minuta pre kraja zaključuje totalni preokret vredan titule – Partizan – Hajduk 3:4.
Pored devet osvojenih titula, ova decenija ostaće upamćena u istoriji splitskog kluba i po 6:1 trijumfu Hajduka nad Partizanom u spektakularnoj utakmici 9. maja 1976. godine u Beogradu. Meč je odigran u fantastičnoj atmosferi, pred 55 hiljada gledalaca, i ostaće upamćen ne samo po reviji lepih golova, briljantnom izdanju svih fudbalera gostujuće ekipe, mnogobrojnim šansama na obe strane, već i po vernim navijačima Partizana, koji su goste sa terena ispratili aplauzom, a svoje ljubimce pesmom: “Partizan, samo Partizan, najbolji je on, pravi šampion“ …
Odmor Hajdukovaca uoči izvođenja penala u utakmici Kupa pobednika kupova protiv mađarskog Diožđera 1977. godine
Uspehe u periodu između 1970. i 1980. godine donela je generacija koju su uglavnom činili fudbaleri iz Hajdukove omladinske škole, rođeni u splitskoj regiji i dalmatinskom zaleđu – Trogirani Ivan Katalinić i Vedran Rožić, Splićani Jurica Jerković, Mario Boljat, Luka Peruzović, Vilson Džoni, Željko Mijač, Dražen Mužinić, Ivica Šurjak, Šime Luketin i Mićun Jovanić, Kninjanin Radomir Vukčević, Imoćanin Ivan Buljan … Iz te Hajdukove fudbalske škole potekao je i Slaviša Žungul, rođeni Požarevljanin.
Uprava splitskog kluba dovela je iz tuzlanske Slobode reprezentativnog golmana Rizaha Meškovića, Dragana Holcera iz niškog Radničkog, Branka Oblaka iz ljubljanske Olimpije, Borišu Đorđevića iz Bora, Boru Primorca iz mostarskog Veleža, Mišu Krstičevića iz nižerazredne Neretve, igrača koji je posle samo jedne polusezone provedene u Ivićevom Hajduku debitovao u reprezentaciji Jugoslavije …
U međunarodnim takmičenjima najveći uspesi u ovom periodu su polufinale Kupa pobednika kupova (poraz od engleskog Lids Junajteda), dva četvrtfinala Kupa šampiona i jedno četvrtfinale Kupa pobednika kupova. Hajduk je pobeđivao francuske, holandske i nemačke šampione Sent Etjen (4:1), PSV (2:0) i Hamburger (3:2), engleski Arsenal (2:1) … U prijateljskim susretima padali su holandski Ajaks, Mančester Junajted …
Hajduk se 1979. godine preselio na novi stadion Poljud, koji je izgrađen za potrebe Mediteranskih igara. Posljednji gol na “Starom placu” postigao je Mišo Krstičević, a prvi gol na novom stadionu Boro Primorac.
